ข้อเสียของคนหลายๆคนเลยก็คือตอนที่เรามีหรือครอบครองอะไรอยู่
เรามักจะไม่สนใจ ไม่ดูแล หรือไม่เห็นว่ามันมีค่ากับเราเลย
แต่พอวันไหนที่เราเสียมันไปเรากลับรู้สึกอยากได้มันคืน พึ่งรู้คุณค่าของมัน
ความรักก็เช่นเดียวกัน ตอนมีอยู่นั้นหลายคนมักไม่สนใจ ไม่ดูแล
ปล่อยปะละเลยคนที่เขารัก ไม่สนใจใยดีแม้แต่น้อย แต่พอวันหนึ่ง
ที่เขาต้องมาใช้ชีวิตคนเดียว เขาจะนึกเสียดายขึ้นมาทันที
อย่างที่โบราณได้กล่าวเอาไว้ว่า “ไม่เห็นโรงศพ ไม่หลั่งน้ำตา”
คนเราก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ มักจะมองเห็นสิ่งที่ยังไม่ได้ครอบครอง
มีค่า จนลืมเห็นคุณค่าในสิ่งที่พวกเขามี พอวันใดวันหนึ่งที่สิ่งๆนั้น
ได้หายไปจากชีวิตของเขา พวกเขาก็จะรู้สึกเห็นคุณค่าของสิ่งๆนั้นขึ้นมาทันที
แต่ตอนนั้นทุกอย่างคงจะสายเกินไปแล้วล่ะ ที่จะเห็นคุณค่า
ก็ตอนมีอยู่ไม่คิดที่จะรักษา มาตอนนี้กลับมาเห็นคุณค่าตอนที่ไม่มีอยู่แล้ว
แบบนั้นก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ
