ตอนเด็กๆนั้นเรามักจะไม่ยอมใครอยู่เสมอ
ถ้ามีใครไม่เห็นด้วยกับเรา หรือคิดต่างจากเรา
เราก็มักจะชอบเถียงเอาหัวชนฝา ไม่ยอมอะไรง่ายๆ
เพราะเรารู้สึกว่าถ้าเรายอม คือเราเป็นคนแพ้
มันเสียศักดิ์ศรีมากๆ และอาจจะโดนคนอื่นล้อเอาได้
แต่พอเราโตมา เรากลับคิดตรงกันข้ามกับตอนที่เรายังเด็ก
เพราะยิ่งเราเถียงมากเท่าไหร่ เรายิ่งเหนื่อย เรื่องมันก็ไม่จบ
บางทีเราก็มีภาระและหน้าที่อย่างอื่นให้ต้องทำ ไม่ได้ว่าง
เหมือนตอนเด็กๆแล้ว
เราเลยคิดว่าเราเลือกที่จะเงียบไม่เถียงดีกว่า เพราะมันเหนื่อย
บางเรื่องนั้นเถียงกันไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น มีแต่จะทำให้แย่ลง
ก็เลยเลือกที่จะไม่เถียงแล้วทำตัวนิ่งๆดีกว่า อย่างน้อยก็มีเวลาไปทำอย่างอื่น
เพราะบางทีเราก็ต้องปล่อยวางบ้าง จะมัวมาคอยเถียงกับคนที่เขาคิดไม่เหมือนเรา
คนที่ความคิดเห็นไม่ตรงกับเรา มันก็ไม่ใช่เรื่องปะ เพราะคนเรานั้นต่างก็มีความคิด
ที่แตกต่างกัน มันก็เป็นเรื่องปกติ ที่จะมีความคิดเห็นอะไรที่ไม่ตรงกัน
