คนเราจะคิดถึงกันมากที่สุดก็ตอนที่ “เราหายไปจากชีวิตกัน” แล้วใช่มั้ย

คนเราบางครั้งในตอนที่อยู่ด้วยกัน

กลับไม่เคยเลยสักครั้งที่จะคิดถึงกันเลย

ต่างคนต่างปล่อยปะละเลยซึ่งกันและกัน

 

แต่พอแยกจากกันกลับกลายเป็นว่ากลับมีความรู้สึก

คิดถึงกันอย่างบอกไม่ถูก แต่พอจะมาคิดถึงในตอนนั้น

มันก็อาจจะสายเกินไปแล้ว

ไม่แปลกหรอกนะ เพราะคนเราส่วนใหญ่มักจะชอบ

ละทิ้งโอกาสอันมีค่า แล้วมาเห็นค่าของมันในตอนที่

สายจนเกินไป จนไม่สามารถไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว

ตอนที่รักกันอยู่ด้วยกัน แทนที่จะใช้เวลาร่วมกันให้คุ้มค่า

รักกันให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้ แต่กลับต้องมารู้ตัวอีกที

ก็ในตอนที่มันสายเกินไป จนไม่สามารถทำอะไรกับมันได้แล้ว

 

บางทีก็น่าเสียดายเหมือนกันนะ เหมือนกับคำโบราณที่ว่า

ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา มาเห็นค่าความรักในตอนที่มันพังไปแล้ว

ต่อให้จะอยากกลับไปแก้ไขหรือทำดีต่อกันแค่ไหน สุดท้ายก็ทำไม่ได้อยู่ดี