คนเราบางครั้งในตอนที่อยู่ด้วยกัน
กลับไม่เคยเลยสักครั้งที่จะคิดถึงกันเลย
ต่างคนต่างปล่อยปะละเลยซึ่งกันและกัน
แต่พอแยกจากกันกลับกลายเป็นว่ากลับมีความรู้สึก
คิดถึงกันอย่างบอกไม่ถูก แต่พอจะมาคิดถึงในตอนนั้น
มันก็อาจจะสายเกินไปแล้ว
ไม่แปลกหรอกนะ เพราะคนเราส่วนใหญ่มักจะชอบ
ละทิ้งโอกาสอันมีค่า แล้วมาเห็นค่าของมันในตอนที่
สายจนเกินไป จนไม่สามารถไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว
ตอนที่รักกันอยู่ด้วยกัน แทนที่จะใช้เวลาร่วมกันให้คุ้มค่า
รักกันให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้ แต่กลับต้องมารู้ตัวอีกที
ก็ในตอนที่มันสายเกินไป จนไม่สามารถทำอะไรกับมันได้แล้ว
บางทีก็น่าเสียดายเหมือนกันนะ เหมือนกับคำโบราณที่ว่า
ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา มาเห็นค่าความรักในตอนที่มันพังไปแล้ว
ต่อให้จะอยากกลับไปแก้ไขหรือทำดีต่อกันแค่ไหน สุดท้ายก็ทำไม่ได้อยู่ดี