ไม่ต้องยืน ในจุดที่ดีที่สุด แค่มีความสุข ในจุดที่ยืน

คงมีหลายครั้งที่เราพยายามทำบางสิ่งบางอย่างให้ออกมาดีที่สุด ยอดเยี่ยมที่สุด

แต่เราอาจต้องแลกมาด้วยความสุขของเรา

 

สาเหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะบางสิ่งบางอย่างอาจเกินความสามารถที่เราทำมันได้

ทำให้เราต้องฝืนและพยายามทำมันออกมาให้ดีมากกว่าความสามารถของเรา

และสิ่งที่เราทำอยู่มันไม่ได้ทำให้เรามีความสุขเลย

 

เพราะเราต้องเผชิญอยู่กับความกดดันที่ได้รับจากคนรอบข้าง และจากสิ่งที่เราสร้างมันขึ้นมากดดันตัวเราเอง

การไขว่คว้าพยายามทำบางสิ่งบางอย่างอยู่นั้น จึงทำให้เราทรมานมากกว่าการทำมันด้วยความสุข

แต่หากเรารู้จักคำว่าพอประมาณ คำนี้จะเป็นสิ่งที่ทำให้เราพบกับความสุขที่แท้จริง

คือการพยายามทำให้เต็มที่ ตามความสามารถของเราที่มี

การรู้จักพอ ไม่พยายามแข่งขันให้ตัวเองอยู่เหนือผู้อื่น

ดังนั้นหากเรารู้จักพอประมาณ ซึ่งเปรียบเสมือนการพอใจในจุดที่ตัวเองยืนอยู่

ถึงแม้จะไม่ใช่จุดที่ดีที่สุด

แต่มันคือจุดที่ทำให้เรามีความสุขที่สุด